Dag 3 van "Dagboek van een moeder" begon met uitstelgedrag. Een wandeling, het doornemen van mijn mails, nog een kopje koffie... Maar uiteindelijk kon ik er niet langer onderuit: 'Aan 'm.' Het moment dat ik het dagboek opende, viel er een kaart uit. Een kaart, bedrukt met vlinders, beschreven door een collega van mijn moeder: Ilse. Haar woorden raakten me diep en bevestigden eens te meer wat voor een buitengewoon mens mijn moeder was en altijd zal blijven.
Er viel nog meer uit het dagboek. Een hele reeks paperassen die elk een stukje van mijn moeders proces symboliseerden. Bij het bekijken ervan, besefte ik de onschatbare waarde voor mijn boek, voor het proces van ouders, kinderen en anderen in gesprekken over ziekte, sterven en de dood. Al deze stukken moeten erin verwerkt worden. Het is veel, heel veel, en zelfs nog meer dan dat. Met volle overtuiging zei ik wederom tegen mezelf; ‘Aan ‘m!’.
Maar aan het einde van de dag, licht gefrustreerd, realiseerde ik me dat het niet zo soepel liep als gehoopt. Met wat wijze woorden van externe hulplijnen kwam ik tot het besef dat ik worstelde met een gevoel van verantwoordelijkheid. Het neerzetten van mijn moeders proces op papier voelt als een laatste eerbetoon, het ultieme bewijs van liefde. Daarbij komt dat ik diep van binnen voel dat mijn verhaal velen kan helpen en dat velen zich erin zullen herkennen. Maar juist dat besef blokkeerde me.
Dus, mijn eindconclusie voor vandaag; ik mag het lichter maken. Ik mag vertrouwen op mijn intuïtie, wetende dat deze me precies de juiste woorden zal influisteren. Dus... morgen een nieuwe poging.
#Schrijfproces #DagboekVanEenMoeder #IntuïtiefSchrijven #blokkade #denken #voelen #boek #verhaal #proces #frustratie #hulp #inzicht #moeder #kanker #oncology #ziekte
Reactie plaatsen
Reacties