Dag 5 van de schrijfweek voor "Dagboek van een moeder" markeert tevens de laatste dag van deze intensieve periode. Dankbaar dat ik deze week in deze prachtige omgeving heb mogen verblijven. Ik gaf mezelf de ruimte om vanuit deze plek echt de diepte in te kunnen duiken. Het was fijn om even helemaal alleen te zijn en alle emoties toe te kunnen laten. Maar ik vroeg me af, zou ik ze net zo hebben kunnen toelaten als ik mensen om me heen had gehad?
"Achter het gordijn hebben we samen gehuild", schrijft mijn moeder in haar dagboek. Dit fragment gaat over het moment dat de borstbesparende operatie van mijn moeder net achter de rug is en ze mijn vader weer ziet. Samen huilen achter het gordijn. Is dat wat we nodig hebben? Een laagje tussen de buitenwereld en onze kwetsbare, emotionele kant?
Wat gebeurt er als je je helemaal puur, op zijn kwetsbaarst zou laten zien? Verdrietig, als je je verdrietig voelt. Onzeker, als je je onzeker voelt. Gefrustreerd als je je gefrustreerd voelt. Lekker duidelijk en ook voor je kinderen op zich fijn; congruent. Brengt ze in ieder geval niet in de war dat ze iets anders voelen dan dat ze zien.
Er zitten voordelen aan, maar toch leert de ervaring (bij mezelf en vanuit mijn therapiesessies) dat jezelf zo open en puur laten zien niet vanzelfsprekend is en velen hierin nog een 'gordijntje' nodig hebben. Zullen we samen beetje bij beetje steeds vaker het gordijn weghalen? Of in ieder geval al een stukje open laten?
#Schrijfproces #DagboekVanEenMoeder #PuraMoia #SloompjeSlak #kanker #ziekte #proces #emoties #gezin #familie #steun #troost #kwetsbaarheid
Reactie plaatsen
Reacties